To co mnie spotkało przez ostatnie dni to czyste szaleństwo. Poszedłem do kina na „Kler”. Ten obraz obudził we mnie wspomnienia sprzed blisko 30 lat. Przelałem „na papier” swoje odczucia. Jeden z kolegów poprosił, żebym to upublicznił bo on chciałby to udostępnić na swoim profilu. Zrobiłem tak i… musiałem wyciszyć telefon, bo nieustannie pojawiał się dźwięk informujący o nadejściu kolejnej notyfikacji na FB. W ciągu kilku godzin było ich już kilka tysięcy. Reakcji, udostępnień i setki komentarzy. 24h później zadzwonił do mnie kolega: „Piszą o Twoim poście na Onecie! Wysłałem ci link”. Kliknąłem, oczy przetarłem ze zdumienia… A na profilu ilość reakcji przekroczyła 37 tysięcy, udostępnień posta ponad 32 tysiące i blisko 5 tysięcy komentarzy. Zacząłem część czytać. Zszokowało mnie na jak wiele sposobów można było zinterpretować moje słowa. Najwięcej jest gratulacji za odwagę - nie potrzebne mi były jakieś specjalne jej pokłady, żeby napisać co myślę, ale dziękuję za dobre słowo. Sporo w komentarzach było szczerej troski o Kościół. Równie dużo wyrazów poparcia czy potwierdzenia, że film wywarł na czytelnikach podobne wrażenie jak na mnie. Dużo smutku i przygnębienia się również pojawiło, ale cóż - ten film jest przygnębiający jak każdy film Pana Smarzowskiego. Chłoszcze. Dużo było komentarzy polemicznych, ale bardzo kulturalnych - cieszę się, że wciąż można się tak spierać. Stanowczo ale z szacunkiem. Sporo wiadomości prywatnych i sławnych już zaproszeń do znajomych. Wciąż przychodzą mimo mojego komunikatu, że do znajomych przyjmuję tylko znajomych :) Chyba jakiś osobny fan page będę musiał założyć.

Zdjęcie wzięłam ze strony CS, ale nie jego portret, tylko taki "avatar", z portretem to już muszę poczekać na zgodę (choć, jak widać z powyższego komentarza, mogę się nie doczekać).