Even the sun-clouds this morning cannot manage such skirts. Nor the woman in the ambulance Whose red heart blooms through her coat so astoundingly -
A gift, a love gift Utterly unasked for By a sky
Palely and flamily Igniting its carbon monoxide, by eyes Dulled to a halt under bowlers.
O my God, what am I That these late mouths should cry open In a forest of frost, in a dawn of cornflowers.
* * *
Maki w październiku tł. Gower
Nawet słoneczne chmury dziś rano nie mogą poskromić takich spódnic. Ani kobieta w karetce Której czerwone serce rozkwita tak zdumiewająco przez płaszcz -
Dar, dar miłości Zupełnie nieproszony Przez niebo
Blado i płomiennie Zapalając tlenki węgla, przez oczy Zmatowione zatrzymane pod melonikami.
O mój Boże, czym jestem Że te dawne usta powinny płakać otwarte W mroźnym lesie, o świcie chabrów.
* * *
Maki w październiku
tł. Teresa Truszkowska
Maki Nawet osłonecznione chmury nie mogą dziś ujarzmić tych spódnic Ani kobieta w ambulansie, Której czerwone serce wykwita tak nagle spod płaszcza
Dar, dar miłości Nie uproszony Przez niebo
Wzniecające blado Płomiennie swój tlenek węgla, przez oczy Otępiałe pod melonikami.
O, Boże mój, kim jestem, Aby te zapóźnione usta rozwarły się krzykiem W oszroniałym lesie, o bławatkowym świcie.
* * *
Maki w październiku
tł. Grzegorz Musiał (z tomu "Ariel", 1965)
Nawet słoneczne chmury nie mogą ujarzmić dziś tych sukienek Ani kobieta w karetce pogotowia Której czerwone serce tak dziwnie spod palta wykwita –
Podarku, podarku miłości O który się niebo Nie prosiło
Bezkrwiście i płomieniście Gorejesz w tlenku węgla, oczami Gasnącymi pod skrajem melonika
O Boże, czym jestem Że moje usta schyłku nie krzyczą otwarte W lesie mrozów, w jutrzence kąkoli * * *
Maki w październiku
tł. Elżbieta Binswager-Stefańska
Nawet błyszczące słońcem obłoki dziś rano nie mogą równać się z takimi sukniami Ani kobieta w karetce pogotowia Której czerwone serce nagle rozkwita pod płaszczem
Prezent, miłosny dar, o który niebo wcale nie było pytane
Blado i płomiennie Rozpalając czad spojrzeniem wyblakłym Od trzymania pod melonikami.
O, mój Boże, kimże jestem, Że te buźki spóźnione mają krzyczeć całym gardłem W mroźnym lesie, wśród urodzaju chabrów.