Paul Celan: NOC

Żwir i rumowisko. I gliniane skorupki, cienkie,

na pociechę chwili.

Wymiana oglądów, w końcu, o nijakiej porze:

utrwalająca zobrazowane,

zdrewniała

siatkówka -:

znak wieczności.

Do pomyślenia:

powyżej, na łączach świata,

równa gwiazdom,

czerwień dwojga ust.

Do posłyszenia (przed świtaniem?): kamień,

który obrał sobie za cel drugi kamień.

(tł. Ela Binswanger)

*

Paul Celan: NOC

Żwir i piargi. I brzęk, ostry, odłamków,

jako pociecha godziny.

Zmiana widzenia, w końcu, nie w porę:

utrwalająca obrazy,

stwardniała

siatkówka -

znak wieczności.

Wyobrażalne:

w górze, na żerdzi świata,

gwiezdna

czerwień dwojga ust.

Dosłyszalne (przed świtem?): kamień,

który inny kamień obrał sobie za cel.

(tł. Ryszard Krynicki)

*

Paul Celan: NOC

Żwir i okruchy skalne. I bryłki gliny, drobne

jako aprobata godziny.

Zmiana widzenia, wreszcie, nie w porę

utrwalająca obrazy

drzewiasta

siatkówka

znak wieczności.

Wyobrażalne

wzgórze, na żerdzi świata

równa gwiazdom

czerwień dwojga ust.

Słychać (przed rankiem) kamień

który celował w inny kamień.

(tł. Ryszard Mierzejewski)

*

Paul Celan: NACHT

Kies und Geröll. Und ein Scherbenton, dünn, 

als Zuspruch der Stunde.

Augentausch, endlich, zur Unzeit: 

bildbeständig,

verholzt

die Netzhaut -:

das Ewigkeitszeichen.

Denkbar:

droben, im Weltgestänge, 

sterngleich,

das Rot zweier Münder.

Hörbar (vor Morgen?): ein Stein, 

der den andern zum Ziel nahm.

Paryż, 19/20.9.1957, 20.9. wysłany z czterema innymi wierszami do Ingeborg Bachmann; z: "Sprachgitter", S. Fischer Verlag, Frankfurt am Main, 1959