Mrużę oczy, chowam w słońcu stary tydzień,

na cmentarzu dzięcioł bębni nowej wiośnie,

tutaj nigdy prostych pieśni się nie wstydzę,

wiatr poplącze, nawet te najbardziej proste.

Ludzką miarą (łez prawdziwych) - spłacam trwanie,

tej jasności, w której pławią się poranki,

takie piękne, aż ze szczęścia popękane,

myśli miękkie, jakby w ciszę wpleść rumianki.

Domki z kart, przehulał wiatr z aniołem stróżem,

teraz zwiewa smutne skrawki, chociaż wcześnie,

zanim z rosy wyschną w pąkach ścięte róże,

zgaszą światło, bo ktoś musi nawet we śnie.

Jutro zwiążę, koniec z końcem na pętelkę,

srebrny guzik przepadł w oknie czarnej ramy -

wszystkie szczelne, tylko jedno niedomknięte,

to z widokiem, dawno przeterminowanym.

Blask diamentów - dziś za koncert jest zapłatą,

aż się dzięcioł zapamiętał w tym rozgwarze –

jakby wbijał epitafium w wieko świata -

" w kwiecie wieku - przyszła Wiosna na cmentarze".

/aranek/

czytaj też:

KOMENTARZE