POEZJA 09.01.2016 08:14

fot. ebs

gdy rozbierając się z pragnień uciekam do snów

gdy niszczę obrazy wspomnień

i staję się coraz bardziej tolerancyjna

gdy coraz wyraźniej widzę nad sobą wieko

podbite purpurą królewskiego płaszcza

gdy krzyk ptaków spłoszonych skamlanie opuszczonego psa 

wtopione w szmer deszczu słyszę i milczę

to wiem że za mną czas wyprężony jak struna

stwardniał na kamień

a kiedy wieko opadnie odcinając na zawsze powrót 

nic już nie będzie takie jak kiedyś 

nawet pamięć

przeczuwam przygnębiającą ceremonię 

w nieuprawnionej ciszy której celem będzie 

by jak najprędzej oddać ziemi to co jej należne

i stanie się zgodnie z naturą rzeczy 

ziemia pochłonie żarłocznie to co w nią złożono 

by wiosną zakwitnąć jabłonią w tym miejscu 

gdy słońce rozgrzeje powietrze i młodą pszczołę

i mała dziewczynka przechodząc obok 

powie do matki może ta pani lubiła poziomki

czytaj też:

jutro zaczyna się dziś
zamieńmy się miejscami
obojętność rzeczywistości
Inwokacja współczesna cokolwiek
ucieczka z kukułczego gniazda

KOMENTARZE